দূৰৰ পর্বতৰ উখ শীখৰটি...............

দূৰৰ পর্বতৰ উখ শীখৰটি 

জানো হাতেৰে ধৰিব পাৰি ?

তথাপি মনে সবল সাহস পাই 

দূৰতেই তাৰ উপস্থিতি দেখি ।

কোবাল লুইতৰ ৰুপুৱালী ঢৌ 

নোৱাৰি মুঠিত থ’ব,

তথাপি জানো মই সেই ঢৌ আহি

মোৰ বুকুতে থিতাপি ল’ব ।

চিৰস্থায়ী, জাউতিজুগিয়া আৰু

চিৰযুগমিয়া মোৰ আবেগ,

অবুজন হই উঠিছে জানা মন মোৰ

নুবুজে যুক্তিপূৰণ কোনো বিবেক ।

বলিস্থ  মনৰ বৃহৎ সমর্থন

আৰু শব্দৰ এই মাদকতা কি যে মায়াবী,

দুৰু দুৰু কপা দূৰণিৰ হিয়াৰ কপাহী মৰমে

শুৱনী কৰিছে আহি মোৰ পৃথিবী ।

মৰম আকলুৱা শুকান মন, খৰাং হিয়া…

জিপাল কৰি তুলিলা তুমি,

বহু স্মৃতি বহুতো আবেগ আৰু

এটি বিশেষ উপলব্ধি আজি মই পালো চিনি ।

নেমানে মনে আজি মোৰ কোনো ৰীত

আৰু নেজানো মই কোনো সীমা সমাজৰ,

 তুমিয়ে আদি, তুমিয়ে অন্ত,

তুমিয়ে প্রেৰণা মোৰ  জীবনৰ ।।।।