কেতিয়াবা কাৰণত, প্রায়ে অকাৰণত..

কেতিয়াবা কাৰণত, প্রায়ে অকাৰণত..

আৰু কেতিয়াবা দোকমোকালিৰ চকা-মকা প্রহৰত..

মাজে মাজে মিচিকনিত, মাজে মাজে কান্দোনত,

দেখোঁ মই তোমাৰেই ছবি মায়াবিনী এন্ধাৰত ।

সৰু সৰু আবেগত, নীলা নীলা সপোনত,

সোণালী ৰ’দৰ উত্তাপত, শীতল জোনাকীৰ পোহৰত,

অকস্মাৎ অহা বৃষ্টিত, কোনোবা নতুন কবিৰ সৃষ্টিত

পাওঁ মই তোমাৰেই পৰশ চিনাকী-অচিনাকী দৃষ্টিত ।

মেঘাচ্ছন্ন আকাশত, দূৰৰ ধূসৰ পাহাৰত,

সাগৰৰ নীলাভত, পর্বতৰ শ্যামলত,

কপৌ ফুলৰ বৰণত, শেৱালীৰ সুবাসত

তোমাৰ উপস্থিতি আহি ৰয় মোৰ প্রতি উশাহত ।

স্পষ্টতাৰ মুকলিত, অসংলগ্নতাৰ কুঁৱলীত,

জীৱনৰ বাটত, এটি নিবিড় পৰত,

ঠিকনা পালো তোমাৰ

মোৰ মনৰে মাজত, নিচেই কাষত ।