চিনাকী

বহু দিন, বহু ৰাতি, বহু ক্ষণ, বহু যু্‌গ,
মই খোজত খোজ মিলাই আগুৱাইছিলোঁ…
কেতিয়াবা হাঁহিৰে, কেতিয়াবা চকুলোৰে,
কেতিয়াবা আবেগৰ ৰঙা-নীলা ভাষাৰে
মই অবুজন কিছুমান মুহূৰ্ত্তক
বুজনি দিছিলোঁ…
নিচুকাইছিলোঁ নিৰব অভিযোগবোৰক,
সান্তনা দিছিলোঁ মৌন বেজাৰবোৰক…
এদিন ক’ৰবাত বাট হেৰুৱাইছিলোঁ; 
নিজকে বিছাৰি গৈছিলোঁ -
চলাথ কৰিছিলোঁ চিনাকী পাহাৰত,
ফঁহিয়াই চাইছিলোঁ বননিৰ বুকু,
নিজকে বিছাৰিলোঁ কাৰোবাৰ চাৱনিত,
আকাশে বতাহে নাই মোৰ ঠিকনা,
ক’ত লুকালে মোৰ চিনাকী ?
তুমিও নোৱাৰা আনিব বিছাৰি…
ভাগৰি-জুগৰি এপলক বহি
ভৰ দুপৰীয়া নিজৰ ছাঁটি দেখি
বুজিলোঁ হঠাতে কথা এফাঁকি
মই নিজেই বিছাৰিব লাগিব নিজৰ চিনাকী ।।