প্ৰবলতা, তুমি ক’ত ?

প্ৰবলতা, তুমি ক’ত ?

কোনোবা আত্মঘাটি মনোবল কঢ়িয়াই লৈ ফুৰা উগ্রবাদিৰ প্ৰচণ্ড সাহসত ?

নে অণ্ণবিহীন আন্দোলনেৰে সত্ত্বা কপোৱা সততাৰ বার্ধক্যত ?

তীব্ৰতা আছেনে বাকি আজি সৰুপথাৰৰ সেই দৃঢ় প্রতিজ্ঞাবোৰত ?

আছেনে ৰক্তিম প্ৰকোপ আজি ছাত্রবৃন্দৰ ভাষাৰোধি ধাৰনাবোৰত ?

‘অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশ”এ আনে নে সেই শিহৰণ তোমাৰ দেহত ?

মানাহৰ শ্যামলীমা আভা আমাৰ আছেনে মনত ?

মাঈহাঙ বাতি-বান কাঁহিত পাওঁ নে মই এসাঁজ আহাৰৰ স্বাদ ?

প্ৰাবল্য আজি কাৰ মাতত? শুনোঁনে মই ৰঞ্জীত বৰপূজাৰীৰ আর্তনাদ ?

তাঁতৰ কাপোৰযোৰ কিয় লাগে তোমাৰ লাৱণ্যহীন ?

শিৱদৌলৰ আৰতি আৰু মাজহাৰৰ আজানক কিয় কৰিলোঁ আবেগবিহীন ?

উগ্ৰতা নাই আজি লুইতৰ বিননিত, 

স্পৃহাযুক্ত নহয় আমাৰ বাবে আজি অসমীৰ বাতৰি…

আসক্তি নাই আজি সেই ডিখৌপৰীয়া প্রেয়সীৰ মৰমত

তীব্ৰতা নাই গগনাৰ মাতত, আকুল নহয় মন হুচঁৰিৰ আহ্বানত ।

বুঢ়াপাহাৰৰ একা বেকা আলিৰ কাষত লুকাই আছেনে আজিও 

“সাৱধানিৰ মৰণ নাই” লেখি থোৱা হালধিয়া চাইন বোর্ড ?

আছেনে তোমাৰ মনত, কবিতাৰে বুৰাই পেলোৱা 

আজিও অপেক্ষাৰত তোমাৰ প্রেমিকাৰ হৃদয়ৰ ঠিকনা?

আছেনে হৈ এতিয়াও ইমান তীব্র এইবোৰ অনুভব ?

প্ৰবলতা আছেনে আজিও মোৰ মনৰ বৰদৈচিলাত ?