কেতিয়াবা মোক তোমাৰ কাষতে পাবা

কেতিয়াবা মোক তোমাৰ কাষতে পাবা, 
কেতিয়াবা দূৰণিৰ ৰামধেনুৰ ৰঙতে চাবা, 
নীলিমাৰ বুকুৰ শুকুলা মেঘৰ
সেমেকা আবেগতে মোক বিছাৰি ল’বা ।
আধুনিকতাৰ নতুন লহৰত,
বুৰঞ্জীৰ উৱঁলা ৰঙচুৱা সাঁচিপাতত,
অপৰূপা কোনো যুৱতীৰ কোমল লাবণ্যত,
কোনোবা নতুন প্রেমিকৰ কপাহী মৰমত ।

তুমি চাবাচোন মোক বিছাৰি 
মানাহৰ উত্রাৱল বলিয়া সোঁতত,
কাজিৰঙাৰ নৃত্যৰত কহুঁৱা বনত,
মোৰ চেনেহৰ নিয়ৰে চুমি আহে তোমাক
পুৱতি নিশাৰ নিৰিবিলি পৰত ।
সৰলৰ মিঠা মিঠা উন্মনা সুভাস,
একান্তৰ এটি দুটি স্বস্তিৰ নিস্বাস,
পাওঁ মই তোমাৰ দুচকুতে বিছাৰি
এখনি নতুন পৃথিৱী 
আৰু এখন নতুন আকাশ ।

আচহুৱা পৰিবেশত শুনা এটি চিনাকী মাতত,
নিজানত ভাহি অহা এটি আপোন সুৰত,
দেখানে তুমি মোৰ মৰমৰ চবি
নিতৌ অহা পৰিবৰ্তনৰ বিভিন্ন ৰূপত ?
মই নিমাত যদিও শুনাচোন তুমি
নিশব্দৰ কবিতা আৰু এটি এন্ধাৰৰ গীত,
অদৃশ্য কিছুমান ছাঁয়াই ক’লেহি
মই তোমাৰ দৈনন্দিনৰ প্রেয়সী 
আৰু তুমি মোৰ অভিমানী প্রেমিক…